आज तुला पाहत रहावसं वाटतंय...बरसताना, गरजताना...
किती झेलले पावसाळे आम्ही, असं म्हणणा-यांच्या त्या शब्दांची गम्मत वाटते. खरंच तुला कोणी झेलू शकतो का? ओघळून जातोस हातातून नकळत...तू कोणाच्या तावडीत न सापडणारा...मुक्त, स्वच्छंद..!
दाटून आलास की हलकेच रिमझिमणारा आणि वादळाशी हात मिळवलास की बेछूट कोसळणारा.. असा तू मला नेहमीच हवाहवासा...निर्बंध, निराकार आणि तितकाच निर्मळही! नाला होऊन वाहीलास किंवा मातीने माखलास तरी न मळणारा तू !
प्रत्येक सर तितकीच आतुर प्रत्येक वेळी मातीत मिसळण्यासाठी. मातीत मिसळूनही स्वतःचं अस्तित्व जपणारी...
किती गूढ आहे तुझ येणं... बरसणं...मिसळणं...वाहणं...आणि परतणंही...! ज्याला हे गूढ उमगलं, त्याने मिळवलं. बाकी पामरांसाठी तू फक्त पाणी आणि भिजलेली माती म्हणजे चिखल...बस्स...!
