"अंकुर"

"अंकुर"

तात्पुरती ओल मिळालेल्या मातीत एक अंकुर फुटू पाहतोय,

डोकं वर काढून आकाशाला भीड़ण्याची स्वप्नं पाहतोय,

दोन पात्यांचे चिमुकले हात त्या आकाशाच्या दिशेने उभारतोय,

हेच हात आपले हजारोंच्या संख्येने वाढतील, 

पाना-फुला-फळानी सर्व दिशांनी बहरतील,

हवेच्या तालावर अनेक बहर झुलवतील,

पाखरांच्या घरट्याचे आश्रयदाते होतील, 

थकलेल्या वाटसरूवर सावलीचं पांघरुण घालतील,

चिमुकल्या फुलांनी जमिनीवर शिंपण टाकतील...

पण स्वप्न पाहता पाहताच झळ कसलीशी लागतेय,

तीच माती ओल संपून रुक्ष होऊ पाहतेय,

तेच आकाश उन्हाचे जळजळीत बाण चालवतेय,

तीच हवा उष्ण होऊन अंगअंग जाळतेय...

तळमळतोय अंकुर तो तीळतीळ जळताना,

पाहतोय उंचावलेले हात आपले पुन्हा मातीकडे झुकताना,

जीव जाता जाता मात्र आकाशाकडे पुन्हा एकदा पाहताना ,

अखेरच्या श्वासातही पुन्हा निक्षून सांगताना,

'पुन्हा ओल मिळेल
पुन्हा मातीत जन्म घेईल,

पुन्हा हवा झुलवेल,

पुन्हा अंकुर फुटेल...!'

   

ते शब्द आणि ती अधूरी कविता ..

या ओळी त्या काही शब्दांसाठी ज्यांची कविता कधी बनलीच नाही....

"ते शब्द जरी भुतकाळात हरवले, 
तरी त्या शब्दांनी आठवणीतले क्षण मात्र फुलवले...
भावनांना शब्दांचे आवरण जरी  नाही मिळाले, 
तरी त्या भावनांनीच ते सुरेख स्नेहबंध जुळवले..
त्या अधु-या कवितेने खूप काही दिले...
तुझी सोबत दिली, 
तुझ्यासोबत घालवलेली ती कातरवेळ दिली,
ते निखळ हसू दिलं,
ती मैत्रीची आश्वासक साथ दिली... 

ते शब्द असेच राहूदेत,
त्यांचे हे अधुरेपणच संकेत आहे;
आपण पुन्हा-पुन्हा भेटण्याचा,
हातात हात धरून चालण्याचा,
डोळे ओले होईपर्यंत हसण्याचा,
आणि भेटल्यावर बांध फुटून वाहणा-या  आसवांचाही ...!" 

एक पत्र....

नियतिच्या वाराने हतबल झालेल्या, खचलेल्या माझ्या एका प्रिय मैत्रिणीसाठी लिहिलेल्या  माझ्या  एका  पत्रातील मजकुर  :

प्रिय ---,
"कधी कधी आयुष्य अश्या वळणावर आणून सोडतं की मागे वळणही शक्य नसतं आणि पुढे चालावं तर मार्ग सापडत नाही. कोणाची सोबत नसते आणि हातातून हात कधीच सुटून गेलेले... असतं ते फ़क्त लांबच लांब पसरलेलं रखरखीत ऊन आणि कोरं करकरीत आकाश. आशेचं एकही बीज जिच्या पोटी रुजणार नाही अशी रूक्ष धरती... आणि यात भर टाकायला धुळीचे प्रचंड लोट घेऊन आलेलं एक वादळ...

मग वाटतं की का हे सर्व माझ्याच वाट्याला? का मीच सहन करायचं? मागच्या जन्माचं फळ म्हटलं तरी किती कडू फळ चघळत बसायचं? का???

हे वादळ थोपवता येत नाहीये, थांबवता येत नाहीये. काय करायचं? धीर सोडून स्वतःला त्याच्या स्वाधीन करून द्यायचं आणि त्या वावटळीत ते नेईल तिकडे,  नेईल तसं वाहत जायचं की स्वतःच्या अस्तित्वासाठी धडपड़ायचं? 

याचं उत्तर काय हे आपल्याला माहिती आहेच. मान्य आहे की मनात खूप काही असतं. या मनाची ताकद इतकी प्रचंड असते की क्षितिजही अपुरी पडतात. पण मनाच्या झेपेला परिस्थितीची साथ कितपत आहे ते पण नक्कीच महत्वाचं आहे. मात्र ही परिस्थिती म्हणजे तरी काय? 

आता थोड खोलात जाऊया. Philosophy नाही, पण वास्तव जाणून घ्यायचा एक साधा प्रयत्न करुन पाहुया. 

तर ही परिस्थिती म्हणजे नक्की काय? आपण आणि आपल्या भोवतीची माणसं, त्यांच्याशी असलेल्या आपल्या नात्यांची गुंतागुंत आणि बाकीचं भौतिक जग.. यातच चांगली- वाईट अशी सगळी माणसं समाविष्ट होतात. मग ती माणसं कोण? कोणाची? कोणासाठी? याचं उत्तर एकच- ही माणसं आपलीच आहेत आणि आपल्याचसाठी ती या  परिस्थितीचा भाग आहेत. फिरून फिरून उत्तर हेच की काही प्रमाणात आपल्या  परिस्थितीचे कळत-नकळत निमित्त आपणच असतो. परंतु ही परिस्थिती आपल्या मनासारखी नेहमीच नसते याचं कारण म्हणजे तिचा भाग असणारे सगळे स्वतंत्र आहेत आणि त्यांची त्यांच्यासाठीची  एक वेगळी परिस्थिती आहे, जिचा कदाचित आपण दुय्यम घटक असू शकतो. अश्या या परिस्थितीचे नियंत्रण आपल्या हातात नसते आणि हेच कारण आहे या परिस्थितीला घाबरण्याचे, तिच्यापुढे नमतं घेण्याचे...

आपल्या हे लक्षात येत नाही की आपण जगतो ते आपलं स्वतःचं जीवन आहे. कोणत्याही  वावटळीने येऊन ते मातीमोल करावं इतकी  कमी किंमत नक्कीच या जगण्याची नाही.

ते वादळ थोपवता येत नसलं तरी त्यात सापडल्यावर त्याच्या दिशेने त्याच्यासोबत फरफटत जाण्यात नक्कीच शहाणपण  नाही.

असेल ती सर्व शक्ती प्राणपणाने एकवटून त्यातून झगडून बाहेर पडण्यासाठी एकेक क्षण महत्वाचा असतो. तो एकेक क्षण गमावला की अस्तित्वाची माती व्हायला वेळ लागत नाही. गरज असते ती स्वतःतल्या जाणिवेला जागे ठेवण्याची आणि आत्मविश्वासाची..!"

हे पत्र इथे publish  केले कारण जे कोणी हे वाचेल त्याला कधी नियतीच्या वादळाचा सामना करण्यासाठी आशेचा एक किरण जरी मिळाला तरी  मी नशीबवान ठरेल.

इये मराठीचिये नगरी...

इये मराठीचिये नगरी, रामराम मंडळी...!

मराठी माणसाची अस्मिता जागी ठेवण्यासाठी तसे अनेक कार्यकर्ते कार्यरत आहेत, परंतु मला वाटते की अस्सल मराठी माणसाचा मराठी बाणा ही कधीही न झोपणारी गोष्ट आहे जिला जागे करण्याची मुळी गरजच नाही. हां आता, कधी कधी ती जरा सुप्तावस्थेत जाते, पण वेळेवर ती नक्कीच मराठी असण्याची लाज राखते आणि स्वाभिमानाने पेटूनही  उठते हेही नसे थोडके...!

थोडक्यात काय तर अशी ही मराठी अस्मिता बऱ्याचदा माझ्यासारख्या पामराच्या हृदयात असे काही तरंग उठवते की शब्दांच्या तालावर कधी भावना कागदावर उतरतात आणि कविता ज्याला म्हणता येइल अशी एखादी शब्दरचना तयार होते ते आकलनाच्या थोड़े पलीकडे जाते. त्यातलीच एक रचना इथल्या या पानावर:

" कुणीतरी अस्पष्टशी साद जणू घालतंय,

अलवार एक पाऊल मनामध्ये वाजतंय,

चाहुल कसली कळणारही नाही कदाचित,

पण कुठल्याश्या वळणावर जणू वाट कुणी पाहतंय...

सरेल रात्र,  उजाडेल सकाळ,

दुपारच्या उन्हात मात्र  सावली कुणीतरी देतंय..!

गोष्ट तीच जुनी नव्याने कुणीतरी सांगतंय,

चित्र तेच जुने, नव्या रंगात कुणी रंगवतंय..

चाहुल कसली कळणारही नाही कदाचित,

पण स्वप्नाशी वास्तवाची गाठ कुणीतरी बांधतंय..!"

(कृपया या रचनेत शास्त्रशुद्धता शोधू नये, रचनेच्या नियमांपेक्षा भावनांना प्राधान्य द्यावे ही नम्र विनंती..! नियमभंग झाला असल्यास क्षमस्व!)

HOLOCAUST

While searching some information on internet, coincidently I came across with some search results related to Hitler. Though I know much about History related to Hitler as most of us know, I went on reading the information on some of those pages. That was all about HOLOCAUST by Hitler. "Holocaust" is a word of Greek origin meaning "sacrifice by fire."

But after year 1945 this word has been used to define the genocide of jews as 'the systematic, bureaucratic, state-sponsored persecution and murder of approximately six million Jews by the Nazi regime and its collaborators.'

I don't wish to discuss the history here, but I just want to share the stranger feelings of such a cruel destruction of humanity by humans only.

It was all horrible to know more & more about the facts. Everything which I read about the concentration camps is disturbing. The reality is unbelievable.

Terms used are such as forced labor camps, transit camps, prisoner-of-war camps, cruel medical experimentation, gas chambers, pressure chambers, chemical injections, brutal surgeries, extermination through labor, death squads & so on...
The living conditions of all camps were brutal. Everything was inhuman...
Now here is a question for all those who believe that there is a GOD for all good deeds and welfare of human being. God - who is the highest judge of the universe. Then, who gave the right to decide each of those things to that bloody Hitler? Wasn't this a slap on the mouths of all those who believe that God is always there for our goods & bads?
Who would have been the 'GOD' for those millions of Jews being tortured in the concentration camps? Whom could they pray for their relief? Were all Gods just witnessing the pains of their children or were they too afraid of the Devil named Hitler?

Are You Happy?

I am currently reading a book by Paulo Coelho i.e. 'The Zahir'. I would like to share here a very nice conversation in it. This really makes us think over the Concept of Happiness which we have very rarely considered to be like this.

-

"Some people appear to be happy, but they simply don't give the matter much thought. Others make plans: I'm going to have a husband, a home, two children, a house in the country. As long as they're busy doing that, they're like bulls looking for the bullfighter: they react instinctively, they blunder on, with no idea where the target is. They get their car, sometimes they even get a Ferrari, and they think that's the meaning of life, and they never question it. Yet their eyes betray the sadness that even they don't know they carry in their soul. Are you happy?"

"I don't know."

"I don't know if everyone is unhappy. I know they're all busy: working overtime, worrying about their children, their husband, their career, their degree, what they're going to do tomorrow, what they need to buy, what they need to have in order not to feel inferior, etc. Very few people actually say to me: 'I'm unhappy.' Most say: 'I'm fine, I've got everything I ever wanted.' Then I ask: 'What makes you happy?' Answer: 'I've got everything a person could possibly want—a family, a home, work, good health.' I ask again: 'Have you ever stopped to wonder if that's all there is to life?' Answer: 'Yes, that's all there is.' I insist: 'So the meaning of life is work, family, children who will grow up and leave you, a wife or husband who will become more like a friend than a real lover. And, of course, one day your work will end too. What will you do when that happens?' Answer: There is no answer. They change the subject."

"No, what they say is: 'When the children have grown up, when my husband—or my wife—has become more my friend than my passionate lover, when I retire, then I'll have time to do what I always wanted to do: travel.' Question: 'But didn't you say you were happy now? Aren't you already doing what you always wanted to do?' Then they say they're very busy and change the subject."

-

Is it really like this? We need to think again on what we exactly want and what we are actually going for!

Shri Ganesha of blog..!

This is my first post of the blog.
Everything which I feel good would be expressed here. It will be general as everyone of us experiences, predicts and makes his own theories. However, most of the times we don't realize that those theories remain in our mind just aside. We don't pay attention towards them, while those are the simple laws of life which we learn time to time living n leading the life towards its goals.
So, here are those reflections onwards...!